Ik gaf de inleiding, de kinderen breien er een vervolg aan. Hieronder de versie van Ward, Stan en Marie.
Het is een ijzige dag en ik heb wel 5 lagen kleren aan.
Ik bibber bij het opstappen.
Niet zozeer van de kou maar wel van wat me te wachten staat of
beeld ik me maar iets in?
De juf loopt voorop. We stappen het gebouw binnen.
Allemaal deuren. Wel honderd. En toen begon mijn verhaal...
Ik was heel nieuwsgierig dus ik keek door het sleutelgat. Ineens viel de deur om waardoor ik in een diepe put terechtkwam. Toen ik op de grond viel, stond er naast mij een groep bloeddorstige, lelijke, slijmerige, groene monsters. Kwijl kwam uit hun mond en hun buiken gromden hard... ik liep even snel als Usian Bolt weg maar de monsters waren nog sneller dan windhonden en een van hen pakte mijn hoofd vast. Toen schopte ik hem en belandde het beest op de grond. Maar hij was zo dik dat de grond inzakte. Ik viel in een kamer met grijze muren en zonder ramen. Het was precies een gevangenis. Gelukkig stond er een ladder met een luik boven. Ik klom erop en deed het luik open. Ik keek en zag ineens... Wannes die zich aan het uitkleden was, in de kamer van het medisch onderzoek. Toen werd ik eruitgegooid.
Nu kom ik terug bij mijn klasgenoten, ze zijn bezig met het zelfstandig werk, in de wachtruimte van het medisch centrum. Ik vertel mijn verhaal aan heel de klas maar niemand gelooft mij!
Of gebeurde dit misschien?
We moesten in de hal wachten, zei de juf, maar waar was de hal? 'Wie eerst de hal vindt, krijgt een snoepje!' antwoordde de juf.
Ik had niet veel zin in snoep maar wel om in een onbekend gebouw allemaal deuren te proberen. Ik ging door een deur en nu kwam ik in een kamer met wel minstens 50 deuren! Ik nam er weer één en nu waren er zeker 100! Maar plots viel ik weg in de diepte... alles werd zwart, ik deed mijn ogen dicht en toen ik ze weer opendeed lag ik op de grond, naast mijn bed. Mama stond in de kamer en zei, snel, kleed je aan! Je gaat vandaag naar het medisch centrum! Wat later zat ik in de bus naast Kamil, op weg naar het medisch centrum. En het eerste wat we zagen, waren allemaal deuren...
Dus ik ging binnen, echt waar, het waren wel 100 deuren! Ik was bang dat ik ging verdwalen! Toen moesten we ergens aan een tafel gaan zitten maar om de beurt moesten kinderen in een deur. Ik wist niet wat er daar gebeurde... Opeens was het mijn beurt... maar daar stond ik dan in een snoepjesland! Ik smulde en smulde. Het was echt keilekker! Fine, Mose, Alix en Kika waren er ook. We hadden dolle pret! Er was zelfs een chocoladefontein. Mose zwom erin! Ellen en Liesje kwamen ook naar ons. We snoepten en snoepten maar, we hadden helemaal geen zin meer om terug te gaan werken! Ik had me zo zenuwachtig gemaakt, voor niks eigenlijk. We gooiden ons wiskundeschrift in de fontein en het veranderde in een reuzegroot pretpark! Helemaal gratis! We gingen allemaal in dezelfde attractie, samen overkop! Supereng... maar opeens verdween alle snoep en was het pretpark weg...
We zaten plotseling in de klas wiskundeoefeningen te maken. Niemand wist wat wij hadden meegemaakt... niemand geloofde ons...
Maar ja, wij wisten dat het echt gebeurd was en dat is het allerbelangrijkste!
